Familie is goud waard

“Toen de sluiting werd aangekondigd, bleven we verweesd achter. De schrik voor een faillissement zat er goed in. Onze zaak is opgedeeld in een ijssalon waar we ambachtelijk roomijs en donuts verkopen, en een taverne met tafelbediening. Na enkele weken mocht het ijssalon weer open en besloten we onze donuts te verkopen via takeaway – mét de nodige voorzorgsmaatregelen.

Natuurlijk was de angst nooit veraf, maar ik moet zeggen: als familie hebben we ook genoten van de voorbije weken. Door de zaak is het moeilijk om naast het werk tijd samen door te brengen, en dankzij de quarantaine hadden we heel wat mooie familiemomenten.“

“Ik kon relativeren, maar dat heb ik alleen maar aan de hulp van mijn schuldeisers te danken. Ook mijn bank speelde daarin een belangrijke rol. Ik vreesde dat de procedures te omslachtig zouden zijn en zag op tegen de administratieve rompslomp.

“In 1948 opende mijn oma Marthe een ijswinkeltje. In 1994 nam ik het roer van haar over, samen met mijn echtgenote Maryline en mijn broer David. We beoefenen nog echt een ambacht in het dorp – daar zijn we trots op. Ik vind het fijn om weer als team aan de slag te kunnen, maar de heropening doet ook heel wat vragen rijzen. Hoe kunnen we de maatregelen op vlak van social distancing, het plexiglas en de mondmaskers rijmen met een kwaliteitsvolle service en een vriendelijke bediening? Maar goed, we staan er en we moeten erdoor. Straks stapt onze zoon trouwens mee in de zaak, zodra hij zijn horecaopleiding heeft afgerond.

De solidariteit van onze klanten steekt ons ook een hart onder de riem. Ze bestellen steeds meer en overstelpen ons met steunberichten. We kunnen niet wachten om hen weer te verwelkomen voor een zomer vol smulplezier!“

“Dankzij de quarantaine weet ik weer hoe leuk het is om omringd te zijn door je familie en tijd samen door te brengen. Van lekker eten over gezellig keuvelen tot samen oplossingen zoeken.

Dat heeft me aan het denken gezet: het moet maar eens gedaan zijn met die zestigurenweek! Ik word binnenkort vijftig, en dat lijkt me het ideale moment om mijn prioriteiten bij te stellen en wat minder te werken. Het is alvast een mooi voornemen, dat ik hopelijk niet meteen overboord gooi als de zaak weer op volle toeren draait.

Ik dacht wel tegen een stootje te kunnen na 27 jaar in het vak. Maar nu weet ik dat je zelfs bij het kleinste briesje overkop kunt gaan. Je moet actie ondernemen, nieuwe mogelijkheden verkennen en de dingen anders durven aan te pakken. De lockdown is een belangrijke les geweest.“